Moore Yasası’nın Sonu Ne Anlama Geliyor?

1965 yılında, sadece üç yıl sonra teknoloji devi Intel’in kurucularından biri olacak Gordon Moore tarafından ortaya atılan, her yıl elektronik komponent, yani bileşenlerin neredeyse yarı yarıya küçüldüğü gözleminden yola çıkarak 18 ayda bir tümleşik devre üzerinde konumlandırılabilecek bileşen sayısının ikiye katlanacağını ve böylelikle her bir parçanın maliyetinin azalacağını savunan Moore Yasası’nın sonunun geldiği, son yılların dikkat çeken konuları arasında yer almaktadır.

 

İlk olarak Moore’un 1965’te yayımladığı bir makaleyle ortaya atılan iddia 10 yıllık süreçte doğruluğunu kanıtlayınca yasa halini almış ve bu yasanın 18 aylık gelişim süreci daha sonra Moore tarafından 24 ay olarak güncellenmiştir. Mevcut verilere göre en az 2015 yılına dek geçerliliğini sürdüren yasanın özellikle son beş yıldır artık geçerli olmadığı, zira artık böyle hızlı bir gelişimin imkânlı olmadığı iddia edilmektedir. Ancak bugün kullandığımız, akıllı telefonlardan uygun fiyatlı laptoplara, GPS’ten otonom araçlara hemen her teknolojinin Moore’un öngörüsünün bir yansıması olduğunu ifade etmek gerekmektedir. Moore Yasası’nın getirileri öyle kapsamlıdır ki, yasanın temelini oluşturan tümleşik devreler geçtiğimiz yıllarda ekonomistler tarafından, “1974’ten bu yana ABD verimlilik artışını sağlamış faktör” olarak tanımlanmıştır. Peki artık bileşenlerin iki yılda bir, yarı yarıya küçülemeyeceği, dolayısıyla iki yılda bir bileşen sayısının da ikiye katlanamayacağı düşüncesi nasıl öne çıkmıştır? Bu iyimser yasanın ortadan kalkmasıyla, bizleri neler bekliyor? 

 

Bunu anlayabilmek için önce, “katlanarak artma” prensibinin kısa sürede ulaşabileceği öngörülmesi zor yükselişi irdelemek ve Moore’un bu yasayı ortaya koyduğu yılları analiz etmek şarttır...